Je kent het wel: een feestje met een grote groep mensen die je wel herkent, maar niet kent. Met een glaasje en een hapje kom je zo eens met elkaar in gesprek over meer dan alleen maar het weer. Bijvoorbeeld over je werk. Dat is al een heel verschil met nog maar krap 20 jaar geleden, toen je als moeder met een kleintje standaard gevraagd werd: werk je? Ja, natuurlijk, dacht ik dan altijd ietwat verbolgen. Hoe de maatschappij en de mens verandert, merk ik aan mijn eigen reactie van vandaag de dag op de vraag: wat voor werk doe je? Ofschoon ik als zelfstandige werk, vraag ik me altijd af waarom niet eerst wordt gevraagd of ik wel werk. Dat je als moeder werkt, hoort kennelijk tegenwoordig gewoon zo; ik vind het alleen wel jammer dat je als ouders tegenwoordig haast geen keuze meer lijkt te kunnen maken. Het optimum van samen bepalen wie er hoeveel betaald werk doet in een gezin, lijken we al voorbij te zijn geracet.
Terug naar de vraag wat voor werk ik doe. Het antwoord "lactation consultant" heeft er in de VS ooit eens toe geleid dat iemand me bewonderenswaardig toelachte en zei: "Wow, een vrouw nog wel, die zie je niet veel. Waar werk je zoal?" Het duurde een tijdje voor we beiden in de gaten hadden dat hij dacht te hebben verstaan electrician. Gelukkig konden we er beiden smakelijk om lachen en ik denk dat hij een van de weinige mannen van zijn leeftijd is (nu met pensioen) in de VS die nooit meer vergeet wat een lactatiekundige doet. Want dat is dan vaak de volgende vraag die dan opborrelt: wat doet een lactatiekundige?
Als moeder vraag ik me op sommige dagen ook wel eens vertwijfeld af wat ik nu eigenlijk gedaan heb de hele dag. Een goede reden om die vraag eens voor mijzelf te beantwoorden.
De dag begint met opstaan, ontbijten en de gebruikelijke routine om presentabel voor de dag te komen. Dan open ik mijn telefoon voor mail en berichten, als niet al eerder de telefoon is gegaan. Ook als ik al afspraken met moeders in de agenda heb staan, check ik eerst of er berichten zijn die acute aandacht nodig hebben. Ik beantwoord vragen die zijn binnengekomen per mail of Whatsapp, beantwoord telefoontjes en beluister berichten op mijn voicemail. Tegen de tijd dat dat klaar is, is het vaak ook tijd om op weg te gaan naar mijn eerste consult als die op de planning staat. Voor consulten kleed ik mij om in kleding die tegen een stootje kan en goed heet gewassen kan worden. Je weet maar nooit: baby's hebben van die momenten dat wat er in gaat. En soms vang ik dat op.
De rest van de dag bestaat voorts uit het consult, op drukke momenten een tweede consult, verslaglegging, vragen beantwoorden die binnen komen en vaak een moment van contact met moeders waar eerder die dag of dagen ervoor een consult is geweest. We willen allemaal graag weten of de ingeslagen weg de goede is voor moeder en baby. Ook terugkoppelen naar zorgverleners hoort erbij. Het kost af en toe wat moeite en telefoon pingpongen om elkaar aan de lijn te krijgen. Dat is weleens aanleiding tot grappige momenten met collega's of verloskundigen, die in de regel ook met onvoorspelbare dagen te maken hebben.
Omdat ik mijn eigen tijd redelijk flexibel kan indelen, ben ik meestal thuis op het moment dat de jongste uit school komt. Opruimen, een verslagje, literatuur studie of wat administratie kunnen dan in kleine stapjes afgerond worden. Niet zelden kijk ik met een tevreden gevoel op zo'n dag terug, in de wetenschap dat er weer moeders een stukje verder geholpen zijn op hun pad van avontuur dat moederschap heet. Die tevredenheid komt voort uit het prettig mijn werk kunnen doen. Daarnaast neem ik ook altijd een stukje zorg en bezorgdheid mee de volgende dag in. Pas na het afsluiten van de zorg aan een moeder-kind paar, gaat dat laadje in mijn hoofd en hart dicht om weer te openen bij een volgende ontmoeting. Leuk is dan ook de verrassing als je een moeder later tegenkomt in het dorp, of op een mama café of andere gelegenheid. Dan geniet ik even met de moeder mee van de rijkdom die haar baby haar geeft. En zo voelt mijn leven als lactatiekundige ook: rijk gevuld met de bezigheden die bij dit mooie beroep horen.
Dit blog is eerder gepost op 24 april op het blog Allesaanelkaargeschreven
Terug naar de vraag wat voor werk ik doe. Het antwoord "lactation consultant" heeft er in de VS ooit eens toe geleid dat iemand me bewonderenswaardig toelachte en zei: "Wow, een vrouw nog wel, die zie je niet veel. Waar werk je zoal?" Het duurde een tijdje voor we beiden in de gaten hadden dat hij dacht te hebben verstaan electrician. Gelukkig konden we er beiden smakelijk om lachen en ik denk dat hij een van de weinige mannen van zijn leeftijd is (nu met pensioen) in de VS die nooit meer vergeet wat een lactatiekundige doet. Want dat is dan vaak de volgende vraag die dan opborrelt: wat doet een lactatiekundige?
Als moeder vraag ik me op sommige dagen ook wel eens vertwijfeld af wat ik nu eigenlijk gedaan heb de hele dag. Een goede reden om die vraag eens voor mijzelf te beantwoorden.
De dag begint met opstaan, ontbijten en de gebruikelijke routine om presentabel voor de dag te komen. Dan open ik mijn telefoon voor mail en berichten, als niet al eerder de telefoon is gegaan. Ook als ik al afspraken met moeders in de agenda heb staan, check ik eerst of er berichten zijn die acute aandacht nodig hebben. Ik beantwoord vragen die zijn binnengekomen per mail of Whatsapp, beantwoord telefoontjes en beluister berichten op mijn voicemail. Tegen de tijd dat dat klaar is, is het vaak ook tijd om op weg te gaan naar mijn eerste consult als die op de planning staat. Voor consulten kleed ik mij om in kleding die tegen een stootje kan en goed heet gewassen kan worden. Je weet maar nooit: baby's hebben van die momenten dat wat er in gaat. En soms vang ik dat op.
De rest van de dag bestaat voorts uit het consult, op drukke momenten een tweede consult, verslaglegging, vragen beantwoorden die binnen komen en vaak een moment van contact met moeders waar eerder die dag of dagen ervoor een consult is geweest. We willen allemaal graag weten of de ingeslagen weg de goede is voor moeder en baby. Ook terugkoppelen naar zorgverleners hoort erbij. Het kost af en toe wat moeite en telefoon pingpongen om elkaar aan de lijn te krijgen. Dat is weleens aanleiding tot grappige momenten met collega's of verloskundigen, die in de regel ook met onvoorspelbare dagen te maken hebben.
Omdat ik mijn eigen tijd redelijk flexibel kan indelen, ben ik meestal thuis op het moment dat de jongste uit school komt. Opruimen, een verslagje, literatuur studie of wat administratie kunnen dan in kleine stapjes afgerond worden. Niet zelden kijk ik met een tevreden gevoel op zo'n dag terug, in de wetenschap dat er weer moeders een stukje verder geholpen zijn op hun pad van avontuur dat moederschap heet. Die tevredenheid komt voort uit het prettig mijn werk kunnen doen. Daarnaast neem ik ook altijd een stukje zorg en bezorgdheid mee de volgende dag in. Pas na het afsluiten van de zorg aan een moeder-kind paar, gaat dat laadje in mijn hoofd en hart dicht om weer te openen bij een volgende ontmoeting. Leuk is dan ook de verrassing als je een moeder later tegenkomt in het dorp, of op een mama café of andere gelegenheid. Dan geniet ik even met de moeder mee van de rijkdom die haar baby haar geeft. En zo voelt mijn leven als lactatiekundige ook: rijk gevuld met de bezigheden die bij dit mooie beroep horen.
Dit blog is eerder gepost op 24 april op het blog Allesaanelkaargeschreven
RSS-feed